De belangrijkste realisaties van het investeringscomité en de dienst Onderzoek & Ontwikkeling

Verkooplijn Sportswear

Afdeling denim indigo

Een van de voornaamste producten die zeer lang onderzoek gevraagd heeft en een van de grootste uitvindingen is het verven van kettingdraden met indigo voor weefsel bestemd voor bluejeans. Het UCO/Westpoint procedé is het enige om garens te verven voor lichte jeansstoffen.
Het nieuwe indigo verfprocedé voor jeans was revolutionair, en heeft het Amerikaanse rope-dye system bijna volledig verdrongen. Voorheen werden bijna alle jeansstoffen geverfd in de Verenigde Staten, tegenwoordig nog weinig. Het grootste deel wordt wereldwijd geverfd met het UCO – WESTPOINT procedé, dat niet alleen goedkoper is maar ook het enige procedé dat toelaat garen voor lichte jeansstoffen te verven.
Ook een groot succes werd het gebruik van verschillende soorten kleurstoffen op omgebouwde indigoverfmachines (color denim) op punt gesteld. Dankzij deze belangrijke realisatie kon het kettinggaren in katoen voortaan continu geverfd en gesterkt worden met alle soorten kleurstoffen.
Het UCO-filiaal T.I.A zorgde voor de belangrijke ombouwing van indigoverfmachines volgens de aanwijzingen van de dienst Onderzoek & Ontwikkeling. Er werd uitsluitend UCO-personeel voor ingezet om te vermijden dat de constructeurs van textielmachines het nieuwe procedé zouden kopiëren, wat trouwens gebeurde bij het procedé voor het verven van kettinggaren in indigo.

Afdeling ribfluweel

Ook luchtgetouwen om ribfluweel te weven werden op punt gesteld. Daarvoor werd samengewerkt met de Belgische constructeur van textielmachines PICANOL. Aanvankelijk kon op deze luchtgetouwen enkel filamentgaren verweven worden. Bovendien werd ook de snelheid voor het inbrengen van het inslaggaren verhoogd: van 250 à 300 draden per minuut zoals bij andere schietspoelloze getouwen naar 800 draden per minuut. Op deze zeer snelle getouwen wilde UCO ribfluweel weven, en samen met de firma SCHLAFHORST bestudeerde de dienst Onderzoek & Ontwikkeling daarom een methode om zo effen mogelijk garen te spinnen, d.w.z. garen zonder knopen en met bijna onzichtbare aanspinsels.
Voor de inslag bestudeerde zij met PICANOL een speciaal formaat voor het riet, om te vermijden dat het inslaggaren in het kettinggaren zou blijven haken of breken. In 1982, na twee jaar onderzoek, draaiden de eerste getouwen met 800 inslagen per minuut en met een rendement van meer dan 90%. Voor PICANOL waren dit soort getouwen een groot succes.
De calorieën die vrijkwamen uit de windtunnels van de compressoren bestemd voor de luchtgetouwen, werden gerecupereerd voor het drogen van de garenlagen op een sterkmachine.
Een nieuwe geautomatiseerde continu verflijn voor polyester/katoen werd ge-monteerd. Met subsidie van de Europese Unie kwam er ook een automatische controle van verfrecepten en de opname van de kleurstoffen. De studie werd uitgevoerd in samenwerking met de kleurstofproducent ICI en de Duitse firma MAHLO, specialist in sensoren voor textielmachines. Dit was noodzakelijk om de verschillende soorten kleurenstoffen op punt te stellen, en om de hoeveelheid ’tweede keus’ te beperken, evenals de tijd die nodig was voor het wassen na het verven.

Verkooplijn Huishoudlinnen

Automatisatie van de nieuwe roterende filmdrukmachines met automatische controle van de drukrecepten

Verkooplijn industriële weefsels

Na te hebben geïnvesteerd in 1973 in de nieuwe fabriek te Lokeren en in drie nieuwe Barmag extrusie machines, heeft Jacques Hanet samen met de jonge verantwoordelijke van de extrusie afdeling, de heer Donckers, een labo voor controle en onderzoek gecreëerd in Lokeren.

De weefgetouwen voor katoenartikelen worden geleidelijk vervangen door brede Sulzer weefgetouwen. Vervolgens, om een betere thermische stabiliteit in de weefsels te bekomen, werd een breed spanraam aangekocht.
Dit labo voor Controle en Onderzoek te Lokeren, in samenwerking met Onderzoek en Ontwikkeling, hebben heel wat belangrijke realisaties verricht:

Geotextiel

Vanaf 1979-1980 waren de weefsels voor geotextiel niet alleen gefabriceerd met polypropyleen-bandjes maar vooral met sterke filamentdraden uit polyethyleen en polyester.

Een eerste belangrijke realisatie was een speciaal ontwikkeld polyesterweefsel voor de versteviging van de zeebodem voor de uitbouw van de zeehaven te Zeebrugge in 1979-1980.
In Finland (stad Helsinki), werd het terugwinnen van terrein op de zee verwezenlijkt ( Een sterk polyesterweefsel werd gedurende de winter op het ijs van de bevroren zee gelegd, en beladen met stenen zodat het geheel in de lente gedurende de dooi, geleidelijk naar de bodem van de zee kon zak-ken, waarna het project verder kon worden afgewerkt).
Een weefsel, versterkt met hoogwaardig inox metaaldraad, werd ontwikkeld om oe-verbekledingen te beschermen tegen knaagdieren zoals bv ratten. (vb. vijvers van het park te Tervuren) een patent van UCO.
Asfaltwapening voor wegen in België en Frankrijk, alsook in Abu Dhabi (Verenigde Arabische Emiraten).

Vanaf 1986, met de achteruitgang van de markt voor Carpet Backing, werd er naar meer nieuwe ontwikkelingen gezocht:

Wapening van gronden met weinig draagkracht (wegfundering van bv Autosnelweg A24 Lille-Nancy in Frankrijk , TGV Brussel - Parijs - vlieghaven van Singapore).
Matras gevuld met beton als oeverbescherming of afwerking van vloeistof reservoirs (in Vietnam -Taiwan).
Bewapening van grondmuren (Frankrijk: Boulogne - Nancy, België: Vlierzele …)
Weefsel voor de verankering van damplaten (kanaal van de Schelde verbinding met de Ringvaart te Zwijnaarde).
Wapening voor de bouw van kanalen (Canal des Dunes in Noord-Frankrijk.
Aanleggen van dijken (Jamuna in Bangladesh).

(*) De dienst Onderzoek en Ontwikkeling van Lokeren heeft zich na 1988 verder kunnen doorzetten dankzij de heer Donckers, de coördinator tussen het technische en het commerciële voor Nieuwe Ontwikkeling. Hij werd in 1994 benoemd als Division Man-ager van de industriële weefsels in 1990 en eveneens als CEO van het gefilialiseerde UCO Technical Fabric NV, en dit tot de verkoop in 1996 aan de Schotse Multinational Bonar Technical Fabrics.
De UCO Plantmanager, de heer Desmet die de heer Paul De Jonghe heeft opgevolgd, heeft in Lokeren verder de afdeling Research & Development ontwikkeld en werd ook benoemd tot Plantmanger van de Agrotextielafdeling bij Bonar Technical Fabrics te Zele, dankzij het belangrijke onderzoek binnen UCO in de Agrotextiel. Hij heeft verder geo-textiel fabrieken gebouwd in Hongarije, China en Saoedi-Arabië.

Agrotextiel en Buildingtextiel

In dezelfde periode werden ook producten ontwikkeld zowel voor de land- en tuinbouw als voor de privé- en utiliteitsbouw .

Voorbeelden hiervan zijn:

-mesttapijt voor champignonkweek, ventilatieschermen voor stallen, windschermen, insectnetten, hagelnetten, arbotainers, steigernetten, werfschermen, gewapend metselwerk, bevloeiingsmatten voor dakterrassen....

Montage van een nonwoven lijn in 1980 ontworpen door UCO Onderzoek & Ontwikkeling:

Aanvankelijk moest een vlies gemaakt worden van 20 à 30 gr polypropyleenvezel en dat vlies moest aangebracht worden op een weefsel met een breedte van 5 m bestemd voor Carpet Backing. Alle bestaande nonwoven installaties konden een dergelijk fijn vlies niet produceren. De bedoeling was om de structuur van het weefsel te bedekken.

De enige mogelijkheid was een kaardvlies produceren, maar er bestaat geen enkele kaarde met een breedte van 5 m; daarom werd samen met de Italiaanse constructeur FOR een kaarde gebouwd die twee vliezen produceert met een breedte van 250 cm die men naast elkaar kon plaatsen om een vlies van 500 cm breedte te bekomen.

Met het nieuwe procedé konden eveneens alle gewenste vliesdiktes geproduceerd worden door een vliesplooier toe te voegen. Deze zeer speciale nonwoven stoffen kenden eveneens een groot succes in geotextiel.

balenopener vezelaanvoer kaarde backing vernaalden oprollen

aanvoer backing+vlies

Veredeling Laarne

Realisatie van een volledig geautomatiseerde garenververij, computergestuurd, met energierecuperatie en color matching voor het bestuderen van de verfrecepten

Wegens de sterke terugval van de bestellingen in bobijngeverfd garen besliste UCO om deze activiteiten te concentreren in de ververij van Laarne. Door de aanwezigheid van een zeer winstgevend waterzuiveringsstation en de aankoop van een vijver (7 ha groot en 15 m diep) met excellente waterkwaliteit was de vestiging in Laarne uiterst geschikt om tot een grote veredeling te worden uitgebreid.

Om een zeer competitieve ververij te kunnen realiseren zorgde de dienst Onderzoek & Ontwikkeling met de hulp van het Zwitsers elektronicabedrijf BECATRON voor de volledig automatisatie van de verfapparaten. Bovendien werd alle vrijgekomen warmte-energie gerecupereerd. Deze twee verwezenlijkingen (automatisatie en energierecuperatie) werden door T.I.A. gecommercialiseerd.

De directeur van de gefusioneerde bobijnververij, Jean-Marie D'Hoore, heeft veel geholpen voor de volledige automatisatie van de bobijnververij.

De nieuwe technologiebedrijven van UCO

N.V. T.I.A.

In 1979 richtte Jacques Hanet de firma T.I.A. op (Technical & Industrial Assistance) met het oog op de verkoop van de nieuwe UCO-technologieën inzake waterzuivering. In 1980 realiseerde T.I.A. een zuiveringsstation voor afvalwater, dat zowel ten dienste stond van de gemeente Laarne als van de daar gevestigde UCO-fabriek. Dr. Ward Madeleyn, verantwoordelijke voor de problemen van afvalwater en energiebeheer van UCO-T.I.A. werd geassocieerd aan de studie en opvolgen van de werken aan het zuiveringsstation.

De exploitatie werd toevertrouwd aan T.I.A. Nadien toonden ook andere gemeenten interesse voor deze realisatie, o.a. de stad Lokeren, maar door de verkoop van T.I.A. in januari 1990 kon dat project niet gerealiseerd worden.

Het programma van T.I.A. werd uitgebreid tot andere gebieden zoals energiebeheer en energie terugwinnen, indigorecuperatie uit spoelwater, procesoptimalisatie en automatisatie.

T.I.A. werd verantwoordelijk voor het energiebeheer van de grootste Europese garenververij en de grootste Belgische stukververij.

De energierecuperatie was een groot succes, niet alleen in België (veertig installaties in vier jaar), maar ook in Frankrijk, Duitsland, Portugal en zelfs in China.

T.I.A. was ook van 1980 tot haar verkoop in 1990 de constructeur van de nieuwe technologie van UCO.

N.V. AREB

In 1983 kreeg T.I.A., actief in het recycleren van afval, een aanvraag van OVAM (Openbare Vlaamse Afvalstoffenmaatschappij ) om onderzoek te doen naar het recycleren van huishoudelijk plastiekafval. Daarom werd in 1984 AREB (Afval Recuperatie Bedrijf) opgericht. De firma's UCO, T.I.A., de NIM, de GIMV, evenals het plastiekbedrijf Phormium werkten mee aan dit project. Het was noodzakelijk om het afvalwater uit het recyclageprocedé van het bedrijf te reinigen, daarom werd het bedrijf gevestigd naast het zuiveringsstation van Laarne.

De industriële activiteit van AREB bestond in het wassen en hergranuleren van bevuilde polyethyleen- en polypropyleenfolie. Het beheer en de exploitatie van het bedrijf werden aan Jacques Hanet toevertrouwd en de Industrieel Ingenieur Scheikunde, Marc Crommelinckx, werd benoemd tot directeur van het bedrijf.

Zijn eerste zorg was het zoeken naar afvalstoffen om de machine te bevoorraden. Hij moest starten met afvalstoffen uit Duitsland en Nederland, waar het verzamelen en sorteren van agrarisch afval (plasticfolie ) en afval van de grote winkelketens goed georganiseerd was. OVAM oefende al snel druk uit op Belgische bedrijven, winkelketens en landbouwbedrijven (landbouwfolie) om hun afval te verzamelen en te sorteren. Deze afvalstoffen werden na het wassen gegranuleerd en gebruikt voor de extrusie van zakken, buizen en platen. Later werd een nieuwe machine gebouwd om polypropyleen te verwerken in een teermengsel dat gebruikt werd als antisliplaag op de wegen of bitumen om dakbedekking resistenter te maken.

De opzoekingen van UCO gefinancierd door de Europese Commissie (IRDAC)

In 1983 werd Jacques Hanet benoemd tot vicevoorzitter en in 1984 tot voorzitter van CRIET (Comités Réunis de l'Industrie de l' Ennoblissement Textile). Jacques Hanet was ook lid van het bureau van Comitextil, waar onder andere de Multivezelakkoorden besproken werden.

Mijn eerste opdracht in 1983 was de oprichting van een veredelingscomité dat de projecten onderzocht die aan de Europese Commissie ter financiering voorgelegd zouden worden. Het comité was samengesteld uit alle directeurs van de Europese onderzoekscentra voor textiel. Elk project moest vertegenwoordigd zijn door drie verschillende landen. Jacques Hanet werd voorzitter van het comité.

In 1985 solliciteerde Jacques Hanet naar de vacante post van textielafgevaardigde binnen de Commissie Europees Onderzoek, IRDAC genaamd (Industrial Research and Advisory Commitee).

Dit met het doel de Europese Commissie te laten inzien dat het financieren van het onderzoek in de textielindustrie nodig was, daar waar belangrijke innovaties van hoog technologische produkcen en toepassingen in de geo- en agrosector, de bouwnijverheid, meubel- en medische industrie, beveiligingstextiel,… een opportuniteit boden.

In laatste instantie zou helaas een Italiaanse kandidaat weerhouden zijn die een belangrijke groep in de chemische nijverheid en textiel vertegenwoordigde.

De volgende projecten onder leiding van UCO werden door de Europese Commissie gefinancierd:

de automatisatie van een continu verfmachine voor katoen en polyester;
de automatische inspectie van fouten in weefsels;
de ontwikkeling van geotextielweefsels voor de wegenbouw in de woestijn. (Dit project zou goedgekeurd worden, maar werd niet uitgevoerd).

Door al deze vernieuwingen kon UCO zowel in de weverij als in de spinnerij grote winsten realiseren. Dit had tot gevolg dat twee financiële groepen geïnteresseerd waren in de aankoop van UCO-aandelen die op de beurs genoteerd waren tegen een veel lagere waarde dan de boekhoudwaarde.

Deze twee groepen werden in 1985, na de groep Hanet, maar met een grote voorsprong op de Generale Maatschappij, de voornaamste aandeelhouders van UCO.

Andere nieuwe artikelen en producten:

Dankzij de dienst Onderzoek & Ontwikkeling werden nieuwe artikelen geproduceerd.

- Een nieuwe belangrijke installatie voor het coaten en bedrukken van geruwde katoenweefsels met P.V.C. en polyurethaan werd opgestart in een nieuw gebouw te Laarne.

De keuze van de fabriek van Hanus Laarne is gemaakt omdat zij sterk gespecialiseerd was in de veredeling van het geruwde katoenweefsel.
Deze investering werd gedaan omdat de regenmantels in polyester/katoen werd beconcurreerd door met polyurethaan gecoate katoen. Maar Jacques Hanet was vooral geïnteresseerd in het coaten van katoenweefsel met PVC, daarmee waren meer mogelijkheden. En hij wou, zoals zijn grootvader, leveren aan het leger. Daarvoor was een eigen pastabereiding nodig, zodat we niet afhankelijk waren van leveranciers en eigen producten konden ontwikkelen die beantwoorden aan de noden van het leger.
P.V.C. werd gebruikt voor het coaten van katoenweefsels voor de werkkledij, voor ameublement en weefsel voor het leger. De directie van de spinnerijen verzette zich tegen alle investeringen van de directie van de weverijen omdat deze concurrentie zouden kunnen teweegbrengen voor de klanten van de spinnerijen. Dat heeft de UCO-weverijen sterk gelimiteerd in haar creativiteit. Deze soort coating met haar belangrijke pasta- preparatie werd uiteindelijk praktisch weinig uitgevoerd, omdat de andere commerciële afdelingen niet veel belang stelden in deze soort fabricage en om de belangrijke klanten van de spinnerijen niet te ontstemmen.
Polyurethaan werd op het geruwde katoenweefsel aangebracht voor de confectie van waterdichte kledij. Later werden ook gecoate weefsels geproduceerd voor vrouwenschoenen. Deze afdeling was zeer winstgevend. Het geïnvesteerde materiaal bestond uit een grote dubbele coatinglijn, een tumbler om het weefsel te verkreukelen en een belangrijke drukinstallatie. Ook werd een zeer dure installatie gekocht om PVC-pasta te bereiden.

In 1975 werd de polyurethaancoating van SBEI overgenomen en zo werd de grote coatinglijn verdriedubbeld, dat was nodig om geitenleer na te bootsen voor vrouwenschoenen.

In 1980 werd het materiaal overgenomen door de confectioneur nv SIOEN die reeds over een kleine coating beschikte. Door zijn grote PVC pasta preparatie was SIOEN dan minder afhankelijk van leveranciers. De lange coatingmachine stelde hun in staat zowel PVS als polyurethaan coatings te maken. Zo werd SIOEN een van de grootste PVC coating van België.

-De filamentweverij en -veredeling N.V. Léon Declercq werd overgenomen omdat de vraag naar waterdichte gecoate katoenweefsels verminderde en werden vervangen door gecoate poliamide weefsels. Deze weverij produceerde eveneens stoffen voor voering.

Er werd een nieuwe coatinglijn STORCK geïnstalleerd.